Ο Άνθρωπος στην Αρένα

Δεν είναι η κριτική που μετράει.

Ούτε ο άνθρωπος ο οποίος επισημαίνει πως ένας δυνατός άνδρας σκοντάφτει ή πώς ο εκτελεστής των πράξεων θα μπορούσε να τις κάνει καλύτερα.

Ο έπαινος ανήκει στον άνθρωπο που είναι πραγματικά στην αρένα, του οποίου το πρόσωπο έχει αμαυρωθεί από τη σκόνη και τον ιδρώτα και το αίμα.

Ο οποίος αγωνίζεται γενναία.
Που σφάλλει, αλλά επιστρέφει σύντομα ξανά και ξανά, διότι δεν υπάρχει προσπάθεια, χωρίς λάθη και ελλείψεις. Αλλά που στην πραγματικότητα πασχίζει να κάνει τις πράξεις.

Που έχει μεγάλο ενθουσιασμό, μεγάλη αφοσίωση. Που ξοδεύει τον εαυτό του σε έναν άξιο σκοπό.
Που στην καλύτερη περίπτωση στο τέλος βλέπει τον θρίαμβο του υψηλού επιτεύγματος, και στην χειρότερη περίπτωση, αν αποτύχει, τουλάχιστον αποτυγχάνει τολμώντας μεγαλειωδώς, έτσι ώστε η θέση του δεν θα είναι ποτέ μαζί με αυτές τις κρύες και άτολμες ψυχές που δεν ξέρουν ούτε τη νίκη ούτε την ήττα.

Ο λόγος που έβγαλε τον Απρίλιο του 1910, ο Theodore Roosevelt έμελλε να γίνει ένας από τους πιο διάσημους της καριέρας του. Ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ (26ος, 1901 – 1909) βρισκόταν σε περιοδεία στην Β. Αφρική και στην Ευρώπη όταν στις 23 Απριλίου του 1910, στη Σορβόννη στο Παρίσι, μπροστά σε ένα κοινό που περιλάμβανε υπουργούς, στρατηγούς, ναυάρχους -όλοι με στολές- 900 φοιτητές και άλλους 2000 ανθρώπους με εισιτήρια, ο Roosevelt έβγαλε ένα λόγο που λεγόταν “Ο πολίτης στη Δημοκρατία” ο οποίος έμεινε γνωστός ως ο “Ο Άνθρωπος στην Αρένα”.

Ο Roosevelt επιτέθηκε στους κυνικούς που περιφρονούν τους ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. “Ο πιο φτωχός τρόπος να αντιμετωπίζεις τη ζωή είναι με χλευασμό.” είπε. “Μια κυνική συνήθεια σκέψης και λόγου, μια ετοιμότητα να κριτικάρεις τη δουλειά την οποία ο κριτικός δεν θα έκανε ποτέ ο ίδιος του, μια επιφυλακτικότητα ο οποία δεν συνδέεται με την πραγματικότητα της ζωής- όλα αυτά είναι σημάδια όχι ανωτερότητας, αλλά αδυναμίας—” Μετά συνέχισε με ένα κινητήριο και παθιασμένο μήνυμα που έφερε τεράστιο χειροκρότημα:

“Δεν είναι η κριτική που μετράει …”

Ο λόγος γνώρισε τεράστια επιτυχία. Έγινε ένθετο στις κυριακάτικες εφημερίδες, στάλθηκε στους καθηγητές της Γαλλίας, έγινε βιβλίο τσέπης και πούλησε 5000 αντίτυπα σε 5 μέρες και μεταφράστηκε σε όλη την Ευρώπη, Για τον Roosevelt, όλο αυτό αποτέλεσε έκπληξη. Θα αποτελούσε και άλλη έκπληξη αν μάθαινε ότι ο λόγος του εξακολουθεί και εμπνέει. Έχει χρησιμοποιηθεί στο λόγο που εκφώνησε κατά την παραίτηση του ο Πρόεδρος Nixon, έχει αναφερθεί σε TED ομιλίες και στον κόσμο των αθλημάτων. Το 1995, ο Nelson Mandela έδωσε το απόσπασμα στον αρχηγό της Εθνικής Ομάδας ράγκμπι της Νότιας Αφρικής, Francois Pienaar, στο Παγκόσμιο Κύπελλο και κέρδισαν τους δημοφιλείς All Blacks της Νέας Ζηλανδίας.

Εμπρός, λοιπόν. Καινούρια μέρα.
Βγες έξω, αγωνίσου και δες τι θα γίνει.
Μην ακούς τις κριτικές, μην ακούς τις γνώμες των άλλων.
Να έχεις το κουράγιο και το θάρρος να τολμάς και ταυτόχρονα να δείχνεις ότι είσαι ευάλωτος.
Τόλμησε μεγαλειωδώς. #GiatiOxi

Το απόσπασμα στο πρωτότυπο.

The Man in the Arena
“It is not the critic who counts; not the man who points out how the strong man stumbles, or where the doer of deeds could have done them better.

The credit belongs to the man who is actually in the arena, whose face is marred by dust and sweat and blood;
who strives valiantly;who errs, who comes short again and again, because there is no effort without error and shortcoming; but who does actually strive to do the deeds; who knows great enthusiasms, the great devotions; who spends himself in a worthy cause;
who at the best knows in the end the triumph of high achievement, and who at the worst, if he fails, at least fails while daring greatly, so that his place shall never be with those cold and timid souls who neither know victory nor defeat.”

Theodore Roosevelt

Δέσποινα Κανάκογλου